17 tysięcy kamieni różnej wielkości symbolizujących macewy – żydowskie nagrobki upamiętnia 900 000 spoczywających w Treblince ofiar zagłady. Na 216 kamieniach wypisano nazwy miast, z których przywożono tu Żydów.
Obóz zagłady w Treblince został założony w ramach Akcji Reinhardt, której celem była likwidacja ludności żydowskiej. Znajdował się w odosobnionym miejscu, w odległości czterech kilometrów od stacji kolejowej Treblinka na linii Warszawa – Białystok.
Już w 1940 r. na terenie gminy Kosów w powiecie sokołowskim funkcjonował obóz karny dla ludności polskiej „Treblinka I”, który rok później przekształcono w obóz pracy. Na miejsce masowej zagłady żydowskich mężczyzn, kobiet i dzieci wybrano teren w bezpośrednim sąsiedztwie „Treblinki I”, a powstały obóz śmierci nazwano „Treblinka II”. Prace nad jego budową rozpoczęto na przełomie maja i czerwca 1942. Zajmował ok. 20 ha powierzchni i był otoczony wysokim ogrodzeniem z drutu kolczastego przetykanego sosnowymi gałęziami, by nie ujawniać tego, co się działo za drutami. Załoga składała się z 30 – 40 Niemców i Austriaków, którzy zawiadywali obozem oraz kompanii strażników, około 100-120 osób, głównie pochodzenia ukraińskiego. Komendantem obozu był doktor medycyny Irmfried Eberl, po nim funkcję tę objął Franz Stangl. Zastępcą komendanta był Kurt Franz.
Pierwszy transport deportowanych przybył 23 lipca 1942 roku i przywiózł Żydów z getta warszawskiego. Przywożono tu Żydów głównie z Generalnego Gubernatorstwa, ale także z Białegostoku, getta w Terezinie i innych gett z Czechosłowacji, Grecji, Bułgarii, Jugosławii, ZSRR, a także Niemiec i Austrii. Trafiali tu również Romowie i Sinti z Polski i Niemiec.
Deportowanych uśmiercano za pomocą gazów spalinowych w specjalnie do tego celu wybudowanych komorach gazowych. Oblicza się, że zginęło tu około 900 000 ludzi. By zatrzeć ślady zbrodni, zwłoki palono na specjalnie skonstruowanych rusztach.
2 sierpnia 1943 roku wybuchło w obozie zbrojne powstanie. W momencie wybuchu rewolty w Treblince II przebywało 840 Żydów, z czego 400 zdołało uciec, 70 z nich przeżyło wojnę. Po powstaniu obóz powoli zaczęto likwidować. W listopadzie 1943 roku rozebrano wszelkie obozowe zabudowania oraz instalacje. Wybudowano dom dla ukraińskiej rodziny, a teren obozu zaorano i zasiano łubinem. Przed nadejściem frontu wschodniego zabudowania zostały spalone.
W 1964 roku powstało Muzeum Walki i Męczeństwa w Treblince. Założenie pomnikowe autorstwa Adama Haupta, Franciszka Duszeńki i Franciszka Strynkiewicza składa się z trzech elementów: symbolicznej bramy obozowej z dwóch betonowych prostopadłościanów; od bramy skrajem lasu w kierunku rampy obozowej, na którą wtaczano wagony z ofiarami, zbudowano brukowaną ścieżkę, a równolegle biegnie tor bocznicy kolejowej z podkładami w formie betonowych bloków. Przy rampie, po prawej stronie drogi prowadzącej do komór gazowych, ustawiono kamienie z wyrytymi nazwami krajów, z których deportowano Żydów do obozu zagłady w Treblince. Na środku polany przy rampie wzniesiono pomnik z bloków granitowych, których ułożenie nawiązuje do Ściany Płaczu w Jerozolimie. Za pomnikiem znajduje się upamiętnienie miejsca, w którym spalano zwłoki w postaci prostokąta ze stopionego czarnego bazaltu. Trzecim elementem jest ok. 17 tysięcy kamieni różnej wielkości.